تو دیـڪـتـﮧ زِندِگیم ؛

غَلَط اِملایـــے بیش نَبودے ؛

زیرَت خَط ڪِشیدَم ؛

دو خَط اَز روت نِوشتَم ؛

ڪﮧ دیگـﮧ تـِڪرار نَشـــے !!!

بـِـﮧ سَلامَتیــﮧ بابام ؛ وَقتی دید بُزرگ شُدَم بِهم گُفت:
هیچ وَقت سُراغ چیزایـــے ڪِﮧ باعِث میشـﮧ سَرتو پایین بِگیرے وَ یـﮧ گوشـﮧ پِنهون شــے واسـﮧ مَصرَفِش نَرو . . .

مَشروب بُخور ڪِــﮧ هَم بایَد سَرِتو بالا بِگیرے،
هَم هَر بار واسـﮧ یِـڪـی آرِزوی سَلامتــے ڪـُنی
... حالا بیا اَوَلین پِیـڪـِتو با مَن بِزَن ڪـِـﮧ بزرگترین آرزوم سَلامَتــے هَمیشگیتِ

اِشتِباه اَصلـــے زِندِگیم ؛

ڪارهاے غَلَطـے ڪِﮧ اَنجام دادَم نَبود ؛

هِزاران ڪار دُرستــے بود ڪِﮧ بَرای آدمای غَلَط اَنجام دادَم !!!

ميخورَم بـِﮧ سَلامَتي دو بوسـﮧ ...
اَوَليش اُون بوسـﮧ اے ڪِ مادَر اَز گونـﮧ ے بَچــﮧے تازه مُتِوَلِد شُده ميبوسـﮧ وَ بَچِـﮧ نِميفَهمِـﮧ!
دوميش بُوسه ايـﮧ ڪِﮧ بَچـﮧ از گونـﮧ ے مادَر فُوت شُدَش ميبوسـﮧ وَ مادَرش مُتِوجـﮧ نِميشـِـﮧ !

خــــُـــــدا گُفت : او را بـﮧ جَهَنَم بِبَریـــــــــــد

بَرگَشت وَ نِگاهــے بـِﮧ خُـــــــدا ڪـَـرد
خـــُـــدا گفت : صَبــــــــر ڪُنید ؛ او را بِه بِهشت بِبَریـــــــــــد
فِرشتِگان سـُــــــــؤال ڪَردَند : چـِـــــــــــرا
جَــــواب آمـــــــــــد
چـُـــــــون او هَنَوز بـِﮧ مَن اُمیدوار اَست

مَن با جَماعَتی زِندِگی میـڪُنَم
ڪﮧ دُختَران، پِسران لاشی را دُوست می دارَند
وَ پِسَران, دُختَران ساده را اُسـڪُل می نامَند!
و َعِشق تَنها واژه ایست ڪِﮧ مَعنای آن غَریب است....

خَندِه هات پیشـڪِشِ هَمُون ؛ ڪِﮧ تو رو اَز مَن گِرفت !

فَقَط خواهِشاً وَقتی رید بِهت ،

بَرنَگرد .....!!

خَستِـﮧ ام از عِشق های سَر پُول وَ سِـڪـس

خَستِـﮧ ام از اینتِرنِت پُر اَزفیلتِر

خَستِـﮧ ام حَتــے از اِس اِم اِس های تَبلیغاتـــے اَول صبح

مَن یـِڪ جَوانَم
وَلـــے خَستِـﮧ بِه اَندازه یـِڪ پیرمَرد

مَن اَز حَرف های ڪِنایـﮧ دار از رُوی دِلسوزی مادر هَم خَستِـﮧ ام

مَن از اَخبار دُروغ خَستِـﮧ ام
از ایستِ بازرســـے های ڪِﮧ قاچاقـــے رَد میشَود وَلــــے مَن را میگیرَند

مَن اَز مَردُم ڪِشوَرم خَستِـﮧ ام مَردُمـــے یـِڪ روز با ما هَستَند یِـڪ رُوز با دُولت

مَن خَستِـﮧ ام اَز تَفریح کِه بِه دو سیب خَتم میشَود

لَعنَتــے مَن از طعم گوه سیگار ایرانــــے در پاڪَتِ خارجــــے هَم خَستِـﮧ ام

مَن از زَخمِ زَبان مَردُمـــے خَستِـﮧ ام ڪِﮧ مَنفِعت خویش را دَر نابودی مَن میبینَنَد.

مَن از تو هَم خَستِـﮧ اَم رِفیق چون یـِڪبار نَخواستــے بِبینـــے مَن چـﮧ ڪَســے هَستم
تو نِوشتِـﮧ ام را خواندی بُدون اِینـڪﮧ بِدانــــے نویسنده اش ڪیست وَ چَندین نَفر آن را کُپــــے پِیست کَردن وَ تو دوباره خواندی بــے آنـڪﮧ بگویی این نوشته را میشناسَم نویسَنده فلانیست

بَعضی چیزها را " بایَد " بِنِویسَم ..

نـَﮧ بَرای اینـڪﮧ هَمـﮧ " بِخونَن " وَ بِگَن " عالیـﮧ " ..

بَرای اینـڪﮧ " خَفـﮧ نَشَم " ..

هَمیـــــــن ...